Μια κυρία πίσω από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα»
Η κινηματογραφική επιτυχία της χρονιάς χρωστάει μέρος της…νοστιμιάς της σε μια δαιμόνια Πολίτισσα λαογράφο και στις πολύτιμες συμβουλές της για τα φαγητά, τους χώρους, τα κοστούμια και τη συνολική ατμόσφαιρα της ταινίας. Η κυρία Σούλα Μπόζη μίλησε στο «Κ» για συνταγές, σινεμά και για τον δικό της ξεριζωμό από την Πόλη.
Αίφνης όλο και περισσότερα κεφτεδάκια μυρίζουν κανέλα, όλο και περισσότερες μελιτζάνες φτάνουν στην κουζίνα μας φιλοδοξώντας να καταλήξουν σε ένα μεγαλοπρεπές πολίτικο ιμάμ μπαίλντί. Γι’αυτές τις «νέες» γευστικές έξεις μας δεν ευθύνεται άλλος από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα», την ταινία του Τάσου Μπουλμέτη που κυριολεκτικά σπάει ταμεία δημιουργώντας νέα δεδομένα στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου και αποκωδικοποιώντας για χάρη μας την εννοιολογία της γαστρονομίας. Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα», που είναι τόσο πολίτικη όσο και πολιτική , είχε πολλά επιτυχημένα συστατικά και πολλά χέρια που φρόντισαν να την νοστημίσουν. Το «Κ» μίλησε με την Σούλα Μπόζη, τη σύμβουλο της ταινίας που ασχολήθηκε όχι μόνο με το εύγευστο της υπόθεσης, αλλά και με την πιστή μεταφορά της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στην Κωνσταντινούπολη.
Πολίτισσα η ίδια, μεγαλωμένη στο Μακροχώρι (συνοικία όπου έζησαν η Μαρία Ιορδανίδου και η Ελενα Χαλκούση) και στη συνέχεια στο Πέραν, σπούδασε στη Φιλοσοφική, στην Καλών Τεχνών και σε Θεατρική Σχολή Ενδυματολόγων. Εργάζεται ως λαογράφος, ενδυματολόγος, ερευνήτρια, κειμενογράφος σε εταιρείες σίτισης, μεταφράστρια και έχει μία από τις πλέον άρτιες βιβλιοθήκες για τη λαογραφία, την ιστορία και τη γαστρονομία της Κωνσταντινούπολης. Δεν είναι τυχαίο πώς ό,τι ετοιμάζεται πλέον σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη έχει οπωσδήποτε και τη δική της φροντίδα.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Ι. Ανέστη
Που αποδίδετε αυτήν την περιδίνηση της ζωής των Κωνσταντινουπολιτών γύρω από ένα τραπέζι;
Η ελληνική κοινότητα στη Πόλη ήταν συρρικνωμένη και πολύ κλειστή, ίσως επειδή στο υπόβαθρό της ελλόχευαν ο φόβος και η καχυποψία. Ειδικά με τα κορίτσια ήταν εξαιρετικά συντηρητική και υπήρχε πάντα ο φόβος μήπως μπλέξουν με κάποιον Τούρκο. Γι’αυτό τις αρραβώνιαζαν πολύ μικρές. Επίσης, δεν βγαίναμε από τα σπίτια, δεν πηγαίναμε σε εστιατόρια, μαζευόμασταν στα σπίτια μας. Έτσι από μικρή έπαιρνα μέρος σε όλες τις συναντήσεις, στα τσάγια κυριών και συμμετείχα στις προετοιμασίες. Διακοσμούσα κείκ, τούρτες, έφτιαχνα μαγιονέζες, όπως ακριβώς βλέπουμε να κάνουν στην ταινία. Θυμάμαι μάλιστα πως η μαμά μου ήταν συνδομήτρια στη «Γυναίκα» και έφταιχνα τις συνταγές της Χρύσας Παραδείση που δημοσίευε το περιοδικό. Γι’αυτό με αποκαλούσαν χαριτολογώντας…Παραδείση.
Είστε λαογράφος, ερευνήτρια, ενδυματολόγος, μεταφράστρια. Πόσο δύσκολο ήταν να εργασθείτε ως σύμβουλος σε μια ταινία;
Από το 1965, οπότε ξεκίνησαν οι σημαντικές ζυμώσεις στο χώρο του κινηματογράγου, μέχρι το 1980 που φύγαμε από την Πόλη, όλες οι σημαντικές συζητήσεις και ζυμώσεις των μεγαλύτερων Τούρκων σκηνοθετών έγιναν στο σπίτι μας. Επομένως, δεν μου είναι άγνωστος ο κινηματογράφος, αντιθέτως μου είναι εξαιρετικά οικειός…
