Κάθομαι στο μαρμάρινο πεζούλι του ξεροπήγαδου, στη μέση ενός ξεχασμένου κήπου, στο κάποτε ελληνικότατο Νιχώρι, με το βλέμμα καρφωμένο στο βαθυγάλανα νερά- η θάλασσα ήσυχη, ελαφρώς κυματιστή, καράβια, καραβάκια, ψαροκάικα, τάνκερ πάνε κι έρχονται-, κι εγώ σκέφτομαι πόσο καθοριστική υπήρξε στη ζωή μου η θάλασσα. Η ματιά μου στα «αντικρινά», στην ανατολική όχθη του Βοσπόρου, με τα φρεσκοβαμμένα αρχοντικά, τα «γιαλιά» (από το γιαλό), όπως τα ονομάζουν οι Τούρκοι, παρατεταγμένα κατά μήκος στην παραλία. Τα υψώματα του Κανδυλί, και τους τριγύρω λόφους κάποτε στόλιζαν μάντρες και μποστάνια, τώρα υψώνονται συγκροτήματα πολυτελών αρχοντικών, καλή ώρα όπως στο σίριαλ «Χίλιες και μια Νύχτες», για να παραμυθιάζονται όσοι δεν γνωρίζουν…

Στην Πόλη κάποτε έφτανε να βγεις στο μπαλκόνι του σπιτιού ή να στρίψεις σε κάποια γωνία του δρόμου για να δεις τον Κεράτιο, την Προποντίδα, τα νησιά ή τον Βόσπορο. Πόση νοσταλγία και τρυφερότητα περιέχουν οι εικόνες και οι μνήμες του τόπου όπου γεννήθηκα και κουβαλάω μέσα μου…